این ایمیل حاوی ویروس است

در روزهای اخیر برای بعضی از دوستان با نام و یا از طرف بهروز کریمی زاده و کاوه عباسیان ایمیلی از yahoo mail ارسال شده است که با موضوعات داغی همچون استعفای بهروز کریمی زاده از حزب حکمتیست و یا پاسخ کاوه عباسیان به بازخوانی عابد توانچه و فایل ضمیمه ای با پسوند exe مانند تصویر زیر همراه است. لازم است به اطلاع دوستان برسانم که ایمیل های فوق حاوی ویروس است که گمان می رود برای دزدی اطلاعات از کامپیوتر سایر رفقا طراحی شده است . ضمن تقبیح چنین عمل ناپسند و ناشایستی ، به دوستان توصیه می شود که از بازکردن فایل های ضمیمه ایمیل های مشابه خودداری کنند.

بروی عکس کلیک کنید

داستان یک سیاست و یک سایت

بیچاره آن کسانی که سالها در ایران برای داب ، برای سوسیالیزم و برای تقویت پایه های این اندیشه ها و حتی اندیشه ی کسانی که امروز نارفیق اند ، در ایران فعالیت کرده اند و اکنون باید بی هیچ توقعی روزگار سپری کنند و برگه های ادعانامه های حکمتیست ها را ورق بزنند. باید از آنها بشنوند که داب را ما ساختیم و پس اکنون باید کنترل اش کنیم. آنها می خواهند ما را قانع کنند که کسانی که در ایران ، حال برای این سازمان و یا برای هر هدف دیگری در مجموعه ی داب فعالیت کرده اند ، هزینه کرده اند ، زمان صرف کرده اند و ... از هیچ اراده ی مستقلی برخوردار نبوده اند. شاید می خواهند ما را به تعدادی مهره فرو بکاهند ، اما به یاد بیاورند که حتی در حد یک پاراگراف هم نمی توانند مانند نویسندگان داب بنویسند و در همان محل زندگی شان نمی توانند با 2 نفر به سمت انجام یک کار مشخص سیاسی گام بردارند.
سایت و حکمت اختیار آن در دوران گذشته و شاید هم اکنون نیز از همین تفکرات سرچشمه میگیرد. تفکری که دائما از طرف حکمتیست ها و عناصر اطلاعات جمهوری اسلامی با تاکید بدان پرداخته می شود. هر دو می خواهند حزب حکمتیست را عامل اصلی در این اتفاقت معرفی کنند و هر یک بنا به اقتضای منفعت مشخصی و البته جالب اینجاست که این باعث نمی شود که خودشان " پروکاتور پلیس " بشوند.
بنابراین برای تثبیت موقعیت و برای موفقیت در پروژه ی بالا برای سایت اتفاقات این چنینی می افتد:
بعد از دستگیری های سری اول سایت به ابتکار چند تن از رفقای داخل تاسیس شد، اما پس از دستگیری های دوم مشخصات سایت بدست بهرام مدرسی افتاد. پس از آن، یعنی زمانی که دیگر اکثر رفقا یا داخل زندان بودند و یا به تازگی از زندان آزاد شده بودند و شخصا از ایران خارج شده بودم این سایت از طرف مالک خودخوانده اش به عنوان "امانت" معرفی شد که نمی تواند این امانت را به دست هر کسی در این مجموعه (داب) بدهد و می بایست صاحبان اصلی اش ، که همان کسانی هستند که امروز استعفا می دهند ، بیایند، تا به آنها تحویل دهد. این در حالی است که اساسا زمانی که سایت به وجود آمد ، بهروز در زندان بود و کسان دیگری سایت را تاسیس کردند. در نتیجه به من و البته چند نفر دیگر گفته شد که سایت به هیچ وجه به ما داده نمی شود و البته پس از مدتی خوشبختانه صاحبان امانت بازگشتند و گویا به آنها تحویل داده شد ، البته احتمالا در حد حرف. خوشبختانه ما در این میان دلایل این امانت داری را فهمیدیم و همچنین معنای فعالیت مشترک سیاسی را.
اما چرا سایت اینقدر اهمیت یافته که می بایست ما در مورد اش بنویسیم؟ تنها به چند دلیل ساده ... گذشته از اینکه سایت ابزار ارتباط با بسیاری از رفقا و فعالین داخل محسوب می شده است ، در حال حاضر از نظر من سایت یک مدرک است برای اثبات بسیاری از ادعاها .
حزب حکمتیست همسو با وزارت اطلاعات تلاش دارد تا خودش را به عنوان بازیگر اصلی این جنبش دانشجویی نشان بدهد و تمامی تحلیل هایش را نیز بر همین پایه مستدل میکند .گذشته از اینکه چه بر سر جنبش مان آمد و بدون توجه به اینکه داب اکنون دیگر معنای زمینی مشخصی ندارد ، تنها به جهت جلوگیری از بعضی جعل ها لازم است بگویم که دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب تعداد جوانان بسیاری بودند که نه فقط در دانشگاه بلکه در عرصه های دیگر فعالیت میکردند و مشخصا "نقش" حزب حکمتیست در این میان مانند همان هواداران تیم فوتبال بروی صندلی استادیوم است. منظور از نقش در اینجا همان پراتیکی است که داشتیم و همان تصمیماتی است که در لحظات حساس گرفته می شد و همان شکلی است که می دانستیم با اتکا بدان می توان مراسمی را به سرانجام رساند. اما من درباره ی درجه نفوذ تفکر کمونیسم کارگری و پس از آن حکمتیسم در این جنبش صحبت نمیکنم ، کما این که در مطالب قبلی بدان اشاره ی کوچکی داشتم.
از نظر من بهتر است حزب حکمتیست بدنبال یک موضوع دیگر برای استوار کردن سیاست هایش بگردد و از این شیوه دست بشوید که در این صورت بسیار بیشتر به این جنبش کمک میکند. برای برخی اعضایش که تصور میکنند آفریننده ی ما هستند روشن کند که ما همیشه اراده داشته ایم و اکنون هم با اراده ی خودمان می توانیم بسیاری کارهای دیگر انجام دهیم. به دنبال جذب افراد و به دنبال پیشبرد خط فکری خودش باشد اما از شیوه هایی مانند گروگانگیری در هر سطحی دوری کند و به افرادی که برایشان احترام قایل شدند ، بدان ها بها دادند ، سالها آنها را با عنوان رفیق صدا کردند و زندگی شان را با اندیشه های آنها یکی کردند بیش از این ارزش بگذارد.

هر چه باشد ادعای یک حزب کمونیستی را دارد.

درباره ی یک فضای ساختگی

در فضای کنونی و خصوصا در فضایی که پس از دستگیری ها بوجود آمد و در واقع بوجود آورده شد، هر کسی که انتقادی به داب و یا سازمان مرتبط با بعضی اعضای آن می داشت ، بلادرنگ جاسوس معرفی می شد.
استنتاجاتی که نشان می دادند این شخص همکار با جمهوری اسلامی است از این قرار بودند که :
این شخص با انتقاد از دانشجویان و بازگو کردن مسائل داخل زندان و پرده برداشتن از حقایق اتفاق افتاده ، به تلاشی که جمهوری اسلامی برای تکثیر اطلاعات انجام می دهد، یاری می رساند ، پس همکار جمهوری اسلامی است. در همین حال حزب حکمتیست نیز خصوصا در فضای اپوزیسیون بر این موضع بسیار پافشاری کرد و تلاش نمود تا حقیقت را بدین شکل نشان دهد که هر بحث و صحبتی درباره ی دانشجویان و حزب و بیان وقایع ، منجر به در خطر افتادن دانشجویان در ایران و همچنین در ادامه ی آن همکاری با جمهوری اسلامی می شود.
تز در خطر افتادن دانشجویان با این فرض می توانست درست باشد که فرضا سازمان اطلاعات جمهوری اسلامی هیچ چیز در باره ی وقایع ذکر شده نمی داند و با استفاده از بحث ها در فضای اپوزیسیون خارج از کشور و برملا شدن حوادث ، اطلاعاتی بدست می آورد که می تواند بواسطه ی آنها دانشجویان را محکوم کند. حال این که عمده ی اطلاعاتی که درباره ی فعالیت های دانشجویان در این 1 سال و چندین ماه پخش و منتشر شد توسط خود ماموران اطلاعات جمهوری اسلامی بوده و این چیزی است که هم اکنون نیز همگان بدان واقفند. پس در حالی که این اطلاعات از خود زندان خارج شده و عناصر اطلاعاتی در پخش آن دست داشته اند، نمی تواند این موارد بدرد خود پخش کنندگان آن بخورد، مگر در صورتی که باعث باز شدن راه پخش اطلاعات جدیدی باشد.
خوشبختانه موارد مختلفی از فعالیت ها که شخصا در جریان آن بودم به هیچ وجه حتی در زندان هم آشکار نشده اند و حتی به هیچ وجه پخش نشده اند و حیطه ی گردش مباحث حول همان مسائل آشکار شده در زندان است.اما حزب حکمتیست تلاش دارد تا از این فضا جلوگیری به عمل آورد تا بحث و نظری داده نشود و مایل است که تمام اینها را بی جهت به پای مسائل امنیتی بیاندازد .
اما سوالاتی را می توان طرح کرد و آن این که آیا مطالب و مقالات مربوط به اعضای رسمی این حزب که در دفاع از داب می نویسند ، جان فعالین داخل را به خطر نمی اندازد؟
آیا تاکیدهای مختلف افراد این سازمان بر این که این دانشجویان با آنها تداعی شوند نمی تواند مشکل امنیتی برای کسی بوجود آورد ؟
اگر بحث مسائل امنیتی باشد ، پس می توان این جنبه از قضیه را هم دید و بدان دامن زد.
پس بهتر است به این بحث امنیت حقیقتا پایان داده شود.
شکی نیست که جنگی در بین است و جمهوری اسلامی دائما مشغول دامن زدن به اختلافات است . اما مقصر این فضا من و یا کسانی که این چنین لحنی دارند نیستند . من و هر کس دیگری که با این لحن سخن می گوید از حقمان دفاع میکنیم .مقصر اصلی در این ماجرا آن کسی است که زندگی و تلاش های چندین ساله ی من و دوستانم را با یک روش ابتدایی و با تلاشهای ادامه دار از آن خود میکرد. مقصرین کسانی هستند که برای مبارزه ی جمعی ما در این سالها اهمیتی قایل نشدند و خواستند تا با مماشات همه چیز را در یک یا دو رقم فیصله دهند. و مقصر کسی است که تصور میکرد که ما افرادی هستیم که هنوز در دنیای سیاست ، کودکان ابله هستیم که با یک حرکت بازی خواهیم خورد.
این جنگ و نبرد بین دانشجویان ، کارگران ، زنان و دیگر شاخه ها که خواهان حقوق خود هستند ، در جامعه در جریان است و حزب حکمتیست می تواند خود به عنوان یک سازمان سیاسی ، با دیدن این مبارزات نظرات خود را در این بین ترویج کند و چه بسا باعث پیشبرد مبارزات باشد ، اما نمی تواند از طرف یک سازمان دانشجویی به عنوان مدعی ظاهر شود و از این فضای سرکوب به نفع خودش استفاده ای ببرد. دانشجویان آزادی خواه و برابری طلب بواسطه ی تاریخ مشخصی که پشت سر گذاشته اند، شناسنامه ای دارند که می توانند هر زمان ادعای حقانیت کنند و سکوتی که اکنون حکم فرماست و تا پیش از این نیز حکم فرما بوده تنها بدلیل همین فضای شکننده که ایجاد شده ، بوده است.

واقعیات گذشته بر داب، مایه ی شرمساری حکمتیست ها می شود

پس از یک سال و چندین ماه که از سرکوب دانشجویان چپ و اتفاقات مختلف مربوط بدان ها در ایران گذشت و همچنین پس از واکنش های بسیاری که افراد و احزاب مختلف نسبت به این حوادث داشته اند ، به نظر می رسد که اکنون تا حدودی بتوان حوادث را بدور از آشوب بررسی کرد. البته بسیاری از واکنش ها موجب باز شدن سر دعواهای کهنه بین احزاب شد و حتی به خود دانشجویان بنا به دلایلی که اکنون دیگر واضح شده است هم سرایت کرد. اکنون از دورانی که هر انتقاد یا بحثی زمینه ی اتهامات بعدی را آماده می ساخت شاید گذشته باشد، اگر چه شاید همچنان یکی از ترفند ها برای به زانو درآوردن منتقدین باشد اما بیش از این سکوت کردن تنها می تواند مسبب بروز اتفاقاتی باشد که شاید بتوان جلوی آن را حداقل بواسطه ی نشان دادن جنبه ای از واقعیات گرفت. متشنج ساختن فضا و امنیتی جلوه دادن آن در دوران پس از سرکوب توانست بسیاری از دانشجویان را ، از واکنش نشان دادن نسبت به این وقایع منصرف سازد و زمینه ای را برای غلبه فکری حزب حکمتیست بر اوضاع ایجاد نماید ، اما شرایط آنچنان که تصور می شود امنیتی نیست و رفقا در زندان بیش از تمام آنچیزی که تصور می شد را در زیر فشار اقرار کرده اند و تمامی این بازی های امنیتی برای جلوگیری از پیدا شدن حقایق است که البته چندان توفیقی هم نیافته است. براین اساس هیچ تصوری نباید وجود داشته باشد که هر نوشته ای لزوما کد امنیتی یا چیزی مشابه این است زیرا امروز از هر کس که بپرسید ریز جزئیات اتفاقات را می داند. حزب حکمتیست تا امروز از گفته های خلاف حقیقت در این رابطه استقبال میکرد ، اما بهتر است امروز خلاف حقیقت را به این رابطه ها نفروشد و از واقعیات استقبال کند.
پیشنهاد به سوی واقعیات رفتن را به این منظور مطرح نمی کنم تا یک سازمان سیاسی را رسوا کنم بلکه جنبه ی مهم تری را در خود دارد. بیشتر از اینکه بخواهم یک حزب سیاسی را مورد نکوهش قرار دهم ، این موضوع برایم اهمیت دارد که کسانی که پس از این مایلند با این سازمان یا هر سازمان دیگری فعالیت کنند بتوانند گوشه ای از اتفاقات را دریابند و سیاست را از سر دیگری هم بفهمند . تلاش هر فعال سیاسی در ایران دست کم اینست که بتواند خواست هایی که بنا به تشخیص اش به صلاح جامعه است به نحوی به کرسی بنشاند و در نهایت برای بسیاری از فعالین سیاسی ما، این از مسیر حذف تمام و عیار جمهوری اسلامی می گذرد. تلاش برای متحول ساختن جامعه به نحوی مثبت بستگی زیادی به فعل و انفعالات اجتماعی در درون جامعه دارد و همین نقطه می تواند موجب سرخوردگی یا پیروزی های بزرگ شود . مسیر پیموده شده برای فعالین چپ در جامعه دستخوش سرخوردگی گشت و بنا به مسیر اشتباه اش تنها پیروزی های موضعی کسب میکرد که می توانست این روند با اتفاقات و تصمیم گیری های دیگری همچنان به راه خود ادامه دهد و فراتر از اینها ما را به سوی پیروزی های بزرگتری بکشاند. اما به هر حال اکنون دیگر جلوگیری از تکرار اشتباهات اهمیت بسیار دارد تا پیگیری یک سیاست ابلهانه .
/////////////
همچنان که در بسیاری از تحلیل ها دیده می شود آن چیزی که بیش از هر چیز در شکل گیری چپ در دانشگاه ها و خصوصا در دانشگاه تهران نقش بازی کرده است ، در ارتباط است با دوره ی تاریخی ای که سیاست ایران از سر گذراند و دانشجویان را به فاز جدیدی از مبارزه کشاند که گروه های مارکسیست نیز از پس این اتفاق سیاسی ، گویی که برآمدند. افول اصلاحات در سیاست ایران و در عین حال دلسردی دانشجویان از این پروژه ی سیاسی که در دانشگاه ها تا پیش از این ارزش و اعتباری یافته بود موجبات یک شکاف گسترده را در دل فعل و انفعال های سیاسی در درون دانشگاه فراهم آورد که در این بین مارکسیست ها توانستند رشد کرده و بیش از گذشته نظرات خود را ترویج کنند.
این تحلیل ، تحلیلی است که عموما شاید درست باشد و احتمالا بتوان گفت که آنچیزی که موجبات موفقیت و رشد چپ در دانشگاه ها و حتی تا حدی در درون جامعه ی ایران شد، رنگ باختن اصلاحات سیاسی برای حل مشکلات جامعه و ناتوانی آن برای بهبود شرایط بوده که طیف های گسترده ای از دانشجویان را به سمت مبارزه ای رادیکال تر کشاند ، اما این بدان معنا نیست که درصورت حتی موفقیت این بخش داخل حاکمیت ایران ، هیچ نسل یا گروه مارکسیستی در جامعه و یا دانشگاه ها شکل نمی گرفتند. به هر رو بنا به شرایط جامعه و همچنین جایگاه چپ در سنت مبارزاتی تاریخ سیاسی ایران انتظار رشد مارکسیسم در ایران انتظار بیهوده ای نبوده است و تنها آن چیزی که مورد سوال بوده است شکل فعالیت در چنین جامعه ی خفقان زده ای بوده که چگونه می توان با شرایط سرکوب و اختناق و در حالی که هر گروه و سازمان و دسته ای به جز دسته جات حکومتی منع قانونی و فعالیتی دارند ، فعالیت مارکسیستی را آغاز کرده و نشو و نما داد.
جدای از تحلیل تکراری بالا ، من می خواهم تنها جنبه های قابل بررسی دیگری از نتایج این حرکت چپ دانشجویی در این چند ساله را نشان دهم. برخلاف تحلیلی که در بالا اشاره شد ، به نظرم اگر حتی شرایط سیاسی ایران با اشکال سیاسی دیگری پیش می رفت و یا اصلاحات به این درجه بی اعتبار نشده بود، جنبش چپ و کمونیستی به هر شکل و با هر روشی بواسطه ی فعالین اش در جامعه جای خود را باز کرده و این نسل جدید از مارکسیست ها باز هم نشانه هایی از خود در جامعه بروز می دادند.
بیش از هر چیز وبدون اینکه بخواهیم به شرایط اتفاقات سیاسی جامعه در آن دوران برگردیم ، کاملا مشهود بوده که نسلی جدید و انسانهای دیگری که تعلق خاطر به این جنبش و نحله ی فکری داشتند شروع به فعالیت در جامعه کرده و مشغول تجهیز خود به تئوری و عمل وابسته بدان شدند. مشخصا آن گونه که به اطلاع من برمیگردد ، از سال 81 چند نفری از جمله خودم بنا عقیده ی مشترک مان در ارتباط با فعالیت در راستای سیاست های واحدی به دور هم جمع شدیم و فعالیت هایی را آغاز کردیم . فعالیت افراد مختلف در این دوران و نه فقط اشخاص مشخصی ، به هر شکل بسیاری از ما را به هم نزدیک ساخت و شاید نتیجه ی فعالیت کم و بیش افراد درون این جنبش که حال اکنون به نام یک جنبش دانشجویی شناخته شده اما پراکنده گی های بسیار بیش از یک جنبش دانشجویی داشت ، موجب رشد آن شد. رشدی که همانطور که اشاره کرده ام تنها محدود به دانشگاه نبوده و عرصه های مختلفی را به هم پیوند میزد. اما توجه را می خواهم به این موضوع جلب کنم که چگونه تعداد بسیاری از فعالین چپ که تا سال 86 به هم پیوسته بودند و هر یک در گوشه ای از جامعه مشغول فعالیت بودند ، ناگهان این چنین متلاشی می شوند؟
این موضوع و بررسی اش از این سر، بیشتر از تحلیل تکراری بالا اهمیت دارد ، زیرا آن تحلیل اگر چه شاید در بخش هایی درست باشد ، اما همه چیز را به شرایط گره می زند و نقش انسانهای فعال در این اتفاقات را نادیده میگیرد . از سوی دیگر اگر از حزب حکمتیست هم بپرسید ، به شما همین تحلیل را ارائه می دهد ، در حالی که همین حزب و کسانی که شاید توان پیشگیری از بروز این اتفاق را داشتند در روزی که باید شرایط را می سنجیدند ، از سنجیدن شرایط سر باز زدند و تنها به فکر هیجان پس از پایان مراسم بودند. به همین دلیل بهتر است از تحلیلی که با محور قرار دادن شرایط جامعه ایران به عنوان نتیجه ی بروز این حرکت دانشجویی جستجو را آغاز میکند گذر کنیم و محور را همانطور که از نزدیک ملموس بوده بروی افراد مختلف و ارتباطات این افراد با حزب حکمتیست ، اتفاقات در درون جامعه ، مکانیسم های تصمیم گیری و موارد عینی دیگری قرار دهیم. اما اکنون ناچارا بنا به دلایلی تنها تلاش میکنم گوشه هایی از این اشکال را بیان کنم و برخی حواشی زائد را که در این دوران بوجود آمده بود پاک کنم تا بلکه در آینده بهتر بتوانم (چه خودم یا هر شخص دیگری) در این رابطه صحبت کنم.
///////
اشتباهات برای هر یک از ما بنا به این که تنها با تجارب مبارزاتی ابتدایی نسل پیش از طریق مکتوبات آگاه بودیم امری اجتناب ناپذیر بوده و نمی توان خودسرانه تمام انتقادات را رد کرد . گمان می کنم که در این راستا بر هیچ کس پوشیده نیست که برخی جریانات که انتقادات را روانه جنبش چپ دانشجویی ساختند بنا به مقتضیات سازمانی خودشان یا به دفاع و یا به محکوم کردن این حرکات پرداختند ، اما این دلیلی بر این مدعاها نیست که تمام انتقادات بی پایه و اساس است. نقش سازمان هایی که با دانشجویان نیز در دوران های مختلف در این سالها همراه و همکار بوده اند نیز نباید از نظر دور بماند و می بایست آن را نیز حداقل برای خودمان که از نزدیک درگیر بوده ایم روشن سازیم .
آنچیزی که مشخص است این است که تعدادی از دانشجویان با حزب حکمتیست ارتباط داشته اند و از جمله ی اینها خود من و برخی از دوستانم که این ارتباطات برای مان به عنوان زمینه ی فکری و عملی فعالیت محسوب می شده است. اگر چه این ارتباط به 2 یا 3 نفر از این حزب محدود می شده است اما من آن را به کل حزب حکمتیست تعمیم می دهم و در همین رابطه ، این شکل از ارتباط تقریبا برای تمامی کسانی که با این حزب فعالیت می کرده اند به همین نحو بوده و کم یا زیاد این ارتباط در موارد مختلف متغییر بوده است.
در حقیقت هر یک از افرادی که مستقلا ارتباطاتی با حزب مذکور داشته اند، تک به تک در موارد مختلف چه در دانشگاه و چه خارج از آن به مشورت با طرف مربوط به خود می پرداخته اند و براساس این مشورتها و با علم به سیاست های حزب و با بهره از روش های مشخصی که در بین فعالین سیاسی شناخته شده است ، به فعالیت می پرداخته اند. در همین راستا لازم بذکر است که شناسایی خط فکری افراد بقدری کار ساده ای بود که هر کس که یک بار خط سیاسی احزاب مختلف را می خواند و 1 سال فعالیت سیاسی و برخورد های نظری و عملی با فعالین دیگر داشت ، براحتی می توانست با یقین به خط فکری هر کس پی ببرد. بنابراین این که چه کسانی حکمتیست بوده اند و یا کسان دیگری خط فکری و سازمانی دیگری را دنبال می کرده اند ، مشخصا در عرصه فعالیت در دانشگاه ، تنها با پیگیری سرمقاله ها و مقالات افراد قابل ردیابی بوده و چندان کار سختی نبوده است و در خارج از آن نیز بواسطه ی فاکتور های دیگر.
تا پیش از وقایع متصل به 13 آذر 86 و شاید چند ماهی قبل از آن ، گستره ی سرکوب های اجتماعی کم و بیش آغاز گشته بود و فضای جامعه رو به بسته شدن می رفت، اما علیرغم اینکه بعضی از رفقا به این موضوع واقف بودند که برگزاری چنین مراسمی می تواند هزینه ای را در پی داشته باشد ،بنا به اینکه تصمیم جمعی دیگر خلاف این بوده و البته در جلسات با حزب مربوطه بر این موضوع تاکید گشته بود که در صورت امکان مراسم به صورت مستقل برگزار شود ، بنابراین نه تنها نظر به برگزاری مراسم بلکه به برگزاری مستقل آن داده شد.
دلایل سرکوب 13 آذر را می توان در چند سال گذشته اش بررسی کرد و نقش حزب را در آن دید. به عنوان یک فاکتور جزئی تنها به این موضوع اشاره میکنم که برای حزب حکمتیست چندان اهمیتی نداشت که فعالین اش در داخل کشور شناسایی شده و نزد عوامل اطلاعاتی و امنیتی جمهوری اسلامی به عنوان فعالین این سازمان شناخته می شوند . این ناشی از یک تئوری توهم بود که بواسطه ی این حزب در ذهن ما نفوذ کرده بود و ما را نیز نسبت به اوضاع خوش بین می کرد. اینکه فعالین اجتماعی سرکوب نمی شوند و یا در صورت دستگیری با کمترین هزینه آزاد می شوند. شاید چیزی شبیه به این تئوری بود که عده ای را به یک عملیات شبه نظامی کشاند که حقیقتا بهترین بهانه بود برای سرکوب. در عین حال چنین نمونه ای را که در بالا ذکر کرده ام حقیقت غیر قابل انکار است زیرا خودم والبته تعداد دیگری از رفقا در سال های قبل تر فهمیده بودیم که عوامل اطلاعاتی از این حقیقت که ما به چه شکل فعالیت میکنیم و با چه سازمانی در ارتباط هستیم ، مطلع اند. اما چندان بهایی به این موضوع داده نشد و همه چیز مانند گذشته امتداد یافت.
در ادامه ی این موضوع ، بسیاری افراد دانشجویان را آوانتوریست خواندند. اما گذشته از این که کدامیک تا چه حد بدین شکل عمل کرده اند ، باید گفت که یک سیاست مشخص که منوط به هدف دیگری بوده و نتیجه ای جز همان برداشت آوانتوریستی نداشته بر ما حاکم بوده است. تمامی شاخ و بالها و صحبت های افراد این حزب در رابطه با دانشجویان بروشنی نشان می دهد که در دوره ی دستگیری ها هم چندان نگران به نظر نمی رسیدند و گویی هدفی تامین شده بود . این که بتوانند همه جا جار بزنند که اینها همه با ما بودند اهمیت بسیار بیشتری از اتخاذ هر سیاست دیگری یافته بود. "ماجراجویی" که همه جا از آن صحبت کرده اند ، قبل از هر چیز مربوط است به یک روش سیاسی و یک خط و مشی مشخص که بر ذهن و عمل هر یک از ما حاکم بوده و این مشی و روش قبل از هر چیز در ساختار این سازمان سیاسی قابل ردیابی است.
حزب حکمتیست بواسطه ی رهبران اش ، در دوره ی دستگیری ها و پس از آن علائم و کدهای بسیاری را بروز داد که این دانشجویان با آنها تداعی شوند و کما اینکه اینگونه بود ، اما از عکس العمل هر شخص ثالثی در این رابطه بلافاصله یک حاشیه ی امنیتی ساختند . بوضوح در این دوره آشکار گشت که سیاست این سازمان اساسا از کجا سر برمی آورد و چگونه در این سالها سیاست های مختلف و متفاوتی که این سازمان ارائه می کرده و به عنوان خط سیاسی واحد عده ای از ما در ایران بوده است ، از پایه ی اجتماعی برخوردار نبوده که هیچ ، بلکه مطلقا مبتنی بر منافع عمومی یک گروه ، در نهایت قرار داشته است. آنها ما را پایگاه اجتماعی خود می دانستند ، اما اکنون که این پایگاه ویران شده و تاثیر گذاران باوجدانش آواره شده اند ، می بایست حداقل بواسطه ی گفتن حقایق و پیگیری روش هایی فراتر از منافع سازمانی شان تایید شعارهای هر روزه شان را عملی میکردند، اما اینگونه نشد و شاید نمی توانست بشود و این چنین است که می بایست اعضای این سازمان و عده ای دیگر همچنان تصور کنند که داب وجود دارد و حزب حکمتیست در حال مبارزه با جمهوری اسلامی است . این روش آخری یکی از مضحک ترین روش ها در سیاست ها و برنامه ریزی های داب و حزب حکمتیست به شمار می رود.
من قصد داشته ام تا جزئیات مشخصی از گفته های بالا را ، بیش از این بشکافم و نهایتا هم بروی افراد تاکید کنم ، اما در حال حاضر بنا به دلایلی این مطلب را در همین جا نگه می دارم و گفته های بیش از این را بعدها عنوان میکنم.

نگرانی عفو بين‌الملل از بدرفتاری و شکنجه دانشجويان زندانی

عفو بين‌الملل با صدور بيانيه‌ای از بازداشت چهار دانشجوی عضو گروه «دانشجويان آزادی‌خواه و برابرطلب» خبر داده و نسبت به بدرفتاری و شکنجه آنها در زمان بازداشت ابراز نگرانی کرده است.این جنبش مدافع حقوق بشر در بيانيه خود آورده است که ساناز الهياری، نسيم روشنايی، مريم شيخ و امير حسين محمدی‌فر روز ۱۱ اسفند ماه دستگير و طبق گزار‌ش‌ها‌ به زندان اوين منتقل شده‌اند.عفو بين‌الملل احتمال می‌دهد که دستگيری اين افراد که آنها را وابسته به گروه «دانشجويان آزادی‌خواه و برابرطلب» خوانده، در ارتباط با تظاهرات دانشجويی ۵ اسفند ماه در دانشگاه صنعتی اميرکبير باشد.در ادامه اين بيانيه آمده است از آذر ماه گذشته دستگيری‌های خودسرانه و ايذاء و اذيت دانشجويان،افراد وابسته به اقليت‌های دينی و قومی، فعالان کارگری و فعالان حقوق زنان رو به افزايش گذاشته که ممکن است مرتبط با خاموش کردن صدای منتقدان و مخالفان پيش از انجام انتخابات رياست‌جمهوری در خرداد ماه آينده باشد.
این نهاد بین‌المللی در بيانيه خود به دستگيری بيش از ۷۰ دانشجوی دانشگاه صنعتی اميرکبير اشاره می‌کند که در پی تظاهراتی آرام در اين دانشگاه بازداشت شدند. با دستگيرشدگان بدرفتاری شد اما صبح روز بعد بيشتر آنها آزاد شدند.دستگيری دانشجويان در روزهای بعد هم ادامه پيدا کرد و از جمله عباس حکيم‌زاده، مهدی مشايخی، نريمان مصطفوی و احمد قصابان از اعضای انجمن اسلامی دانشجويان دانشگاه اميرکبير، نيز دستگير شدند.عفو بين‌الملل در ادامه خواستار جلوگيری از بدرفتاری و شکنجه بازداشت‌شدگان شده و از مقام‌های مسئول خواسته که امکان تماس فوری آنها با خانواده‌، وکيل و در صورت نياز متخصصان پزشکی را فراهم آورند.در پايان اين بيانيه گفته شده است که اگر دانشجويان بازداشتی تنها به دليل ابراز نظر و استفاده از حق خود در آزادی تجمع دستگير شده‌اند، زندانی سياسی شناخته شده و بايد فوراً و بدون قيد و شرط آزاد شوند.

بی خبری از وضعیت امین قضایی

از 2 روز پیش تاکنون، یعنی پس از یورش نیروهای امنیتی به منزل امین قضایی و دستگیری رفقایش ، همچنان خبری از امین قضایی فعال دانشجویی چپ و وضعیت اش در دست نیست و با توجه به شواهد موجود و اخباری که از طریق یکی از رفقایش به دست آمده ، او از طرف مامورین اطلاعاتی تهدید به مرگ شده است. به نظر می رسد امین قضایی از روز یکشنبه تاکنون تحت تعقیب می باشد و نیروهای اطلاعاتی به شدت به دنبال یافتن وی می باشند و در این میان دوستان و خانواده ی وی در نگرانی از وضعیت اش بسر می برند. براین اساس و با توجه به شرایط وی و نحوه ی دستگیری رفقایش ، احتمال می رود که دستگیری های بیشتری را شاهد باشیم.

اقدام فوری برای حمايت از فعالين کارگری نيشکر هفت تپه

آنگونه که (ای-یو-اف) گزارش می دهد 5 تن از فعالین کارگری نیشکر هفت تپه ، روز يکشنبه مورخ ۲۲ فوريه برابر با 4 اسفند به جرم "اقدام علیه امنیت ملی"محاکمه خواهند شد.
لطفا برای حمایت از این کارگران که جرمی جز دفاع از حقوق خود ندارند و به جرایم واهی ( بر طبق روال دادگاه های جمهوری اسلامی ) اتهاماتی به آنها وارد شده است، بروی این گزینه کلیک کنید و اعتراض خود را ارسال کنید.
لطفا اينجا را کليک کنيد
با تشکر
اريک لی